– Айиий балам, кайдан алдың муну? Өзүнө жарашып да калыптыр. 

– Утуп алдым.

– А тепкенди кайдан уйрөндүң эле? Азамат уулум менин. Утуп алдым дейсиңби? Кайдан? Эмне сынак экен?

– Мектепте сүрөт тартуу сынагын уюштурушкан, айттым эле го.

– Ии. Тиги, баягы айтып атпадың беле. Ага катышпай калдым дедиң эле го. Карандаш, боектор жок деп.

– Ооба, деп аткам.

– Ай, эмне болгон сага? Велосипед деп тим эле безеленип жүрчү элең го. Эми колуңа тийиптир. Болгондо да таза жол менен. Утуп алыпсың. Сүйүнчү эле нерсе го.

– Башкаларга жалдырабай, өзүмдүн велосипедимди аябай тепким келчү. А сиз алып бере албайсыз да. Шартыбыз жок. Ушуну утуп алсам, сизге да жардамдашып, мектепке сүттү тез жеткирип, турат элем. Атам менен апама да тез-тезден зыярат кылып турмакмын. Куран окуганды да үйрөндүм. Жандарына барып окумакмын.

– Иий, алтыным ай. Ошолордун эле уулусуң да. Ак жүрөк. Бирок, эми велосипед колуңда экен. А эмнеге капалуусуң?

– Сынакка катышуу үчүн, ылдыйкы дүкөндөгү турган карандаш, боекторду сурабай алгам. Сүрөттү тартып, бүткөндөн кийин боектоду кайра алып барып берип кечирим сурайм деп ойлогом. А боек колдонгондон кийин, мурдагыдай болбойт турбайбы. Кайра алып бара албай калдым…